🍰 एक मांजर केक बनवायला शिकते

🍰 एक मांजर केक बनवायला शिकते 

पाखरगाव नावाच्या एका गावात मनू नावाची एक गोंडस मांजर राहत होती. तिचे चकचकीत डोळे, पांढराशुभ्र अंग आणि तिला नेहमी काहीतरी नवीन करून पाहायची इच्छा असायची. तिला मासे, दूध, पनीर हे सगळे खायला आवडायचे. पण एक गोष्ट तिचा मनात घर करून बसली होती -केक!  

प्रत्येक वर्षी टॉमी कुत्र्याचा वाढदिवस यायचा, तेव्हा भलामोठा केक घरी यायचा. टॉमीचा मालक त्याला केक खाऊ घालायचा आणि मनू बाहेरून फक्त बघायची... तिचा तोंडाला खूप पाणी सुटायचं!

"एकच तुकडा मिळेल का ग ?" मनू  विचारायची. 

पण टॉमी  म्हणायचा, " सॉरी, मनू . चॉकलेट मांजरांसाठी नाही अस माझ्या मम्मीने सांगितले आहे. "

मनूचा मनात प्रश्न आला - 

"मग मीच का नाही एक केक बनवू शकत ?"

🍽️ प्रयोगांची सुरुवात

मनूने ठरवलं — ह्या वेळेस ती स्वतःसाठी एक केक बनवणार!

ती बाजारात गेली. पाठीवर एक छोटी बॅग, आत काही पैसे आणि मोठा आत्मविश्वास. तिने साखर, पीठ, दूध, अंडी, आणि व्हॅनिला अर्क घेतलं. चॉकलेट ऐवजी तीने चिकू आणि केळी घ्यायचं ठरवलं — कारण मांजरांना ते चालतं!

मनू  घरी आली आणि स्वयंपाकघरात घुसली.

"ओव्हन नाही... मग मी केक कसा बनवू?"

ती गोंधळली. पण मनू  लगेच निराश झाली नाही.

"स्टोव्हवरच बनवूया केक!" ती म्हणाली आणि कामाला लागली.

🥣 पहिला प्रयत्न – गोंधळाचा!

मनूने  सगळं साहित्य एका मोठ्या बाउलमध्ये टाकलं – अगदी मिक्सर न लावता. ती विसरली की अंडी फोडायची असतात! त्यामुळे अख्खं अंडं, कवटीसकट डाव्या बाजूला गडप झालं. मग तिचं लक्ष गेलं...

"अरे बापरे! हे काही बरोबर नाही वाटत..."

तिने ते मिश्रण एका पातेल्यात ओतलं आणि गॅसवर ठेवून गरम करायला लागली. थोड्याच वेळात वास आला... पण तो वास केकसारखा नव्हता, तो होता काहीतरी जळालेलं!

मनूने  झडप मारून गॅस बंद केला.
धूर नाकातोंडात गेला, डोळे पाणावले. मोतीनी स्वयंपाकघर साफ केलं आणि हळूच खिडकीत बसून विचार करू लागली...

"मी इतकी मूर्ख आहे का? मांजर असून केक बनवायचा हट्ट करत होते..."

🐿️ नवे मित्र आणि मदत

त्याच वेळी, तिची मैत्रीण चिंपू खारूताई आली.

"मनू ! तू ठीक आहेस का? इतका धूर का?" चिंपूने विचारलं.

मनूने  सगळी हकीगत सांगितली.

चिंपू हसली नाही, उलट म्हणाली,
"माझी आजी फार छान केक बनवते. आपण तिच्याकडे जाऊया का?"

मनूच्या  चेहऱ्यावर पुन्हा उत्साह चमकला.

👵 आजीची पाककृती

चिंपू आणि मनू  मिळून खारूताई आजीकडे गेल्या. आजी एका मोठ्या वाफाळत्या चहाच्या कपासोबत अंगणात बसल्या होत्या.

मनूने  नम्रपणे विचारलं,

"आजी, मला केक शिकायचाय. शिकवशील का?"

आजीनं हसून मान डोलावली.

"पण एका अटीवर!" ती म्हणाली, "तुला संयम आणि प्रेम दोन्हीने केक बनवायला लागेल."

त्या दिवशी, आजीने सगळं सांगितलं — मोजमाप, साहित्य, गाठी-भेगाळू नये म्हणून मिश्रण कसं करायचं, आणि

 सगळ्यात महत्त्वाचं म्हणजे – मनापासून केक बनवायचा.

🍰 यशस्वी प्रयत्न

मनूने  सगळ्या सूचना लक्षात घेतल्या. दुसऱ्या दिवशी ती पुन्हा कामाला लागली – या वेळेस माप वाचून, अंडी नीट फोडून, मिश्रण गाठीविरहित करून, आणि स्टोव्हवर बेक करण्यासाठी पातेल्याला झाकण ठेवून.

३० मिनिटांनी, एक सुंदर सुवास बाहेर आला.

"केक!" मनू  ओरडली – पण थांबली, कारण आता ती शांत आणि संयमी झाली होती. तिने सुरीने थोडासा तुकडा कापला, आणि पहिला घास घेतला.

"वा! अगदी माझ्यासारखा मऊ आणि गोड!" ती म्हणाली.

🎉 शेवटचा भाग – साजरा करणं

मनूने  तिचा पहिला केक तिच्या सर्व मित्रांसोबत वाटून खाल्ला – चिंपू, टॉमी , बुंदी घार, आणि बबड्या बदक.

टॉमी  म्हणाला,

"माफ कर, मनू . मला वाटलंच नव्हतं की मांजर केक बनवू शकतं!"

मनूने  हसत उत्तर दिलं,

"आपण प्रयत्न केला, मनापासून शिकलो, आणि शेवटी जमून आलं – हेच तर केकसारखं आयुष्य!"

🌟 शिका: गोष्टीची शिकवण

कोणत्याही गोष्टीसाठी 'आपण करू शकत नाही' असं आधीच गृहीत धरू नका.
धैर्य, मदत, आणि मनापासून केलेला प्रयत्न यामुळे अशक्यही शक्य होतं.

🔚

कथा संपली.
मोतीचं केक अजूनही गोड आहे – आठवणीत!